Gedachten over New York op een regenachtige middag

Geschreven door: Eric

OK, daar zit ik dan, om vijf uur op een regenachtige middag in een sterk air-conditioned Starbucks aan Columbus Avenue. Het is druk, lawaaierig en er is geen plek om écht relaxed te zitten. Als ik uit het raam kijk zie ik de typische yellowcabs voorbij rollen in de natte avondfile. Wat is me zoal opgevallen in New York?

Allereerst de hogere snelheid waarmee hier dingen gaan. Als je een draaideur doorgaat, pas dan op dat je de deur achter je niet tegen je hakken krijgt. No time to waste! Dat geldt ook voor de gesprekken die je voert met New Yorkers, het aantal woorden per minuuut ligt een stuk hoger dan ik gewend ben. Lekkere uitdaging, zeker in een andere taal. Aan de andere kant, deze snelheid zorgt er ook voor dat je minder nadenkt over je woorden (want geen tijd) en wordt je onderbewuste taalreservoir wat meer aangesproken, waar haal ik dit woord nou weer vandaan?

Op Times Square, toch al een drukke en gekke plek, kwamen we een nog gekkere halfnaakte man (gekleed in een cowboyhoed en nog een beetje) tegen: the naked cowboy die tegen betaling (verdienste: $1000 per dag) met vooral vrouwelijke touristen op de foto gaat. Nog gekker is om de dag erna op de voorpagina van de Metro te lezen (jawel, diezelfde Metro krant die bij ons ook gratis verkrijgbaar is bij de NS) dat cowboy Robert Burck zich kandidaat deze stelt voor het New York burgemeesterschap…

Ander headline nieuws deze week in New York: Walter Crankite (92) is overleden. Zeg maar de Willem Duijs van de Amerikaanse TV. Zijn begrafenis in Manhattan wordt live uitgezonden en zijn CBS collega’s namen al afscheid van hem via een pagina grote advertentie in de New York Times. Bijzonder is dat hij juist sterft in de week van de veertigste (!) verjaardag van de Apollo 11 vlucht, die destijds de eerste Amerikaan en mens op de maan afleverde. Walter Cronkite deed toen live verslag van deze bijzondere gebeurtenis, waarvoor deze week ook heel veel media aandacht is. Voorpagina op Time Magazine, artikelen in kranten en veel documentaires op de TV channels. En een belachelijke advertentie van Louis Vuitton waarop we van links naar rechts zien: een tas, de eerste vrouwelijke astronaut en twee helden astronauten uit het NASA Apollo program….

Wat wel indruk op me maakt is de constante vraag die in TV shows wordt gesteld: wat hebben we er eigenlijk aan gehad om voor $100 miljard als eerste een man op de maan te zetten en de Russen te verslaan? Niet zozeer de technologische vernieuwingen (die waren er toch wel gekomen, misschien wat later) maar vooral om te laten zien waartoe de mensheid in staat is als er een onmiskenbaar duidelijk doel wordt gesteld door haar leiders en deze idealen gedeeld worden met haar volgers. John F Kennedy: “I believe that this nation should commit itself to achieving the goal, before this decade is out, of landing a man on the moon and returning him safely to the Earth."

Waartoe de mensheid óók in staat is als er een onmiskenbaar duidelijk doel wordt gesteld door haar leiders en deze idealen gedeeld worden met haar volgers [quote Osama amerika], ervoer ik gisteren op de bouwput waar nu de WTC freedom Tower wordt gebouwd.  Een enorme lege plek van 2.700 hectare waar voor 11/9 nog de Twin Towers stonden. Natuurlijk zat ik destijds (ik was toen in Johannesburg) óók diep geschokt naar de TV beelden te kijken, maar dat valt helemaal in het niet als je op de plek vlakbij Ground Zero staat. Ongelooflijk detail bij het infopunt: het vliegtuig dat om 8u45 in de North Tower crashte was pas om 8u in Boston opgestegen. Hoe snel zoiets kan gaan!

Vandaag een heel ander deel van New York bezocht, wat meer noord-oostelijk richting de Bronx. We stapten uit op 82th street Jackon Heights en kwamen daar in een hele andere wereld terecht. Had net zo goed ergens in Mexico kunnen zijn maar soms ook China. Veel spaanstaligen, in boekenstalletjes kon je terecht voor boeken om Inglese te leren (!). Zelfs de advertentieposters waren in het Spaans. Iets dat ik trouwens ook al eerder had gezien in de subway. Dat is natuurlijk het ultieme bewijs dat New York écht een meltingpot is van allerlei werelddelen én dat de mens mobieler is dan ooit. Tim kocht daar een beschermingshoesje voor zijn Iphone (siq: keuze uit 15 modellen) bij een Libanese vrouw die nu 10 jaar in New York is.

Het feit dat de mens mobieler is dan ooit zag ik ook in de subway op de terugweg naar Grand Central. In onze coupé werd er erg druk gepraat maar niet met elkaar. Een zwarte vrouw zat ogenschijnlijk zomaar wat hard voor zich uit te praten. Mijn eerste gedachte was gekken heb je overal, mijn tweede gedachte was He, wat is dat knipperende blauwe lichtje dat door haar kapsel heen schijnt? Om af te ronden met mijn derde gedachte Dat is natuurlijk haar Bluetooth earpiece… Ook links van me allerlei mensen druk in gesprek met anderen die misschien ook wel ergens in de subway zitten. Apart beeld krijg je dan, duizenden mensen op hetzelfde moment in beweging van A naar B en tegelijk met elkaar in gesprek. Om nog maar te zwijgen dat sommigen ook nog hun 140- teken-dagboek bijwerken op Twitter zodat ze in verbinding staan met nóg meer mensen…

En zo zijn we weer terug bij de hoge snelheid van de New Yorkers. Die volgens mij steeds sneller wordt want als je hier als New Yorker op straat loopt heb je je beker koffie in je rechterhand en je Iphone in je linkerhand. Met oordopjes in om naar het nieuwste liedje te luisteren. Dat je natuurlijk niet helemaal afluistert want je hebt er nóg 20 gedownload... Of je zit in één van de 40.000 horecagelegenheden (om de 10 meter is er één) te emailen met je Blackberry of een ander internet connected apparaatje met een toetsenbordje van 80 x 25 mm.